Idemne, quod iucunde?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Sint modo partes vitae beatae. Age sane, inquam. Duo Reges: constructio interrete. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas?

Quid vero?: Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.
Immo videri fortasse.: Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?
Recte, inquit, intellegis.: Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?
In schola desinis.: Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?
Quid adiuvas?: Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Bork
Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.
Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari.
Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.

Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque
funditur, tota res appellatur.

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed
quae tueretur.

At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Bonum liberi: misera orbitas.

Hic nihil fuit, quod quaereremus.

Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Ita credo. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

Cum autem progrediens confirmatur animus, agnoscit ille quidem naturae vim, sed ita, ut progredi possit longius, per se sit tantum inchoata.

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.
Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.
Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;